خودکشی مقوله ای است که در اعصار و زمان‌های مختلف و از دیدگاه‌های گوناگون مورد بررسی قرار گرفته است. ارتباط خودکشی با نظام اجتماعی، همبستگی، آسیب‌های اجتماعی، نابسامانی‌های اقتصادی، بحران‌های سیاسی و ایدئولوژِیک، حاشیه‌نشینی، مدرنیزه شدن عالم، وقوع جنگ‌ها و انقلابات و شورش‌های خیابانی، از دیدگاه جامعه‌شناختی مسجل شده است. امیل دورکیم، جامعه‌شناس مشهور، نظریات مهمی به دست داده است که در این اثر سعی می‌شود به اجمال به آنها پرداخته شود. از سوی دیگر، روان‌شناسان و روان‌پزشکان نیز نگرش عمیق و جالب توجهی به این پدیده داشته‌اند. اینان بر پایه تجارب علمی و بالینی، گاهی در آزمایشگاه‌ها و گاه در حوزه اجتماعی، به تأمل در باب خودکشی پرداخته و به نتایج شگرفی دست یافته‌اند.
در این اثر کوشیده شده ضمن بررسی تاریخ خودکشی در طول اعصار مختلف تعریف جامعی از آن به دست داده و آخرین آمار و ارقام موجود در این رابطه ارائه شود.
نگرش مولفین در این پدیده نگرش کلیت‌گرا با در نظر داشتن ویژگی‌های اقلیمی، اجتماعی، سیاسی، مذهبی در کنار یافته‌های آکادمیک بوده است.
خودکشی در دو دهه اخیر در ایران از موضوعات مهمی است که در فصل جداگانه‌ای تشریح شده است.
به نظر می‌رسد که پرداختن به مسألۀ خودکشی در وضعیت کنونی ایران پس از جنگ از اولویت‌های مهم بهداشت روان کشورمان باشد. به هر تقدیر اگر چه انسان به مرگ می‌اندیشد یا از آن هراسان است اما زندگی همچنان ادامه دارد.
